Fantasie of werkelijkheid
Fantasie of werkelijkheid
Ik werd wakker en het was donker. Pik donker. Ik keek naar links waar altijd mijn wekker staat . Ik zag niets…. geen verlichte cijfers. Ik draaide me op mijn rug. Ik kon echt geen hand voor ogen zien. Mijn zintuigen spitsten zich toe …luisteren. Nee dood stil was het om me heen . Geen geruis van de bomen , geen vogel geluiden…niets. Ik probeerde me te herinneren waar ben ik …hoe ben ik hier gekomen . Het was een zwart gat. In totaal geen herinneringen …
Dus ik lag niet in mijn eigen bed…maar waar dan wel? Ik voelde geen pyama en mijn handen waren niet vrij. Ik probeerde mijn benen te bewegen maar die waren ook niet vrij.
Ik kon op mijn zij rollen en terug op mijn rug maar verder was onmogelijk. Zelfs mijn handen kon ik niet bij elkaar brengen om te voelen waardoor ik dat niet kon. Het waren geen kettingen want het maakte geen geluid. Het voelde zacht aan om mijn polsen. Maar ik kon zelfs op 10cm van mijn gezicht niets zien. Ik probeerde er harder aan trekken …maar ik voelde geen enkele beweging noch geluid. Ik probeerde mijn benen op te trekken om te voelen hoe vast mijn benen vast zaten ….tevergeefs: Geen beweging in te krijgen . Na 10 minuten lag ik uitgeput op mijn rug …en dacht na.
Wat heb ik gisteren gedaan? Wat voor dag is het ? Was het …niets een dichte mist zat in mijn hoofd.
Wat kun je doen…niets? berusten …? Kan ik met mijn mond bij mijn hand komen? Nee dus…
Na nog wat pogingen staak ik gedesillusioneerd mijn pogingen en tracht mijn krachten te sparen. Voor wat ja…wist ik het maar. Ik val wat weg in een soort sluimer slaap.
Ik schrik wakker. Waar werd ik wakker van . Geen licht, nog steeds volstrekte duisternis. Nu hoorde ik het geluid waar ik waarschijnlijk wakker van werd. Zacht geschuifel. Of er iets wordt verschoven, met tussenpozen…
Maar nog steeds aarde donker. Het geluid komt naderbij en lijkt in dezelfde ruimte.
Ik spits mijn oren en hoor nu ook een ademhaling; zacht en regelmatig. Ik voel ook dat er iemand in het zelfde vertrek aanwezig is. Ik huiver . ik probeer na te denken zal ik schreeuwen , zal ik slaap simuleren…? Besluiteloos blijf ik stil en lig doodstil af te wachten.
Plots voel ik het laken wat over me heen ligt weggeslagen worden. Ik schrik en met open ogen kijk ik verwilderd om me heen en zoek aanknopingspunten in de aarde donkere ruimte.
Niets echt ik kan niets onderscheiden . Ik gil maar hoor niets. De gil klinkt erg kaal en kil.
“Zo, je bent wakker,”; hoor ik een stem dicht bij zeggen. “het zal tijd worden” . Een donkere zachte maar wel luidende stem spreekt ….mij ? toe.
Allereerst dit: Wij zitten in een geluiddichte ondergrondse kelder dus je kan schreeuwen wat je wil , niemand zal je horen . Dus er is ook geen uitweg voor je, als ik dat niet wens.
Ten tweede de duisternis is in je eigen voordeel. Zolang jij niets ziet kan je me ook niet comprimiteren en kan ik je na enige tijd, als ik dat wens rustig vrijlaten.
Ten derde als je meewerkt maakt je het voor jezelf gemakkelijker en minder pijnlijk.
Begrijp je me?
Ik knik mij realiseerde me dat dat niet gezien kan worden. Ik open mijn mond en probeer ja te zeggen. Nog steeds hoor ik geen geluid uit mijn mond komen.
Ten vierde heb ik je stembanden met een verdovend middel ingespoten zodat je tijdens je ontvoering niet onverwachts geluid kon maken. In de komende dagen zal je gevoel daar terug komen …en kun je weer praten . Nu is dat nog niet nodig . Ik heb langs je bed, waar je op ligt twee drukknoppen gemonteerd. Rechts is voor ja links is voor nee. Probeer maar even of je erbij kunt.
Ik laat mijn beide armen langs het bed zakken en voel tegenstand . Als ik rechts in druk hoor ik een metaalachtige stem “ja” zeggen uit een verre hoek van het vertrek, rechts van mij.
Als ik daarna mijn linkerhand neer druk hoor ik niets …
Geen geluid, verward kijk ik om me heen …ik duw mijn linkerhand harder naar beneden. Stilte ….
Ik duw mijn rechterhand weer naar beneden en hoor weer “ja”. Links weer proberen ….niets. Geen geluid…
“Oh ja” , hoor ik de stem vervolgen, je begrijpt dat ik liever geen “nee” hoor, en dat op het gebruik van deze knop een straf staat.
Ik stop abrupt met het drukken op de linker knop. Mijn ogen staan wijd open …evenals mijn mond.
Ik lig doodstil. “Zo ja dat is beter”; vervolgt de stem. De stem klinkt ook nu nog dichter bij . Ik voel bijna de adem op mijn linker wang.
“de straf bestaat uit een lichte elektrische stimulatie”. “Op je bed heb ik op een aantal punten pads aangebracht welke een ongevaarlijke elektrische stroomstoot zullen doorgegeven.
De frequentie en aantal zijn willekeurig bepaald en kunnen van hevig tot mild en omgekeerd zijn. Veelal met een zekere interval …en het start moment is ook willekeurig ingevoerd en wordt computer gestuurd. Ik kan daar dus niets meer aan en in veranderen.”
Is je dat duidelijk?
Ik knik ….maar realiseer me dat niemand dat kan zien . Dus druk op de rechter knop.
“Goed zo” zegt de stem, “je leert snel”.
“Oh ja de computer was al ingeschakeld dus je krijgt zo wel je straf … Ik laat je even alleen.”
Ik lig doodstil , geen geluid hoor ik , geen voetstappen verwijderen zich , geen geruis van kleding. Ik probeer na te denken; hoe kan dat nu . Geen deur …staat “de stem” nog in de ruimte? Is de stem wel in de ruimte?
Plots voel ik een stekende pijn in mijn rechter bil. Ik veer met mijn kont omhoog maar kom meteen weer omlaag. Een tweede stroomstoot in mijn linker bil…maar iets minder heftig meen ik …
Gespannen lig ik te wachten op wat ik nog kan verwachten ….na wat lijkt een eeuwigheid te duren, ontspan ik me weer wat meer. Mmmm bedenk ik me dat viel nog wel mee…..ik ontspan wat meer. Adem diep in en uit …zucht .
Dan voel ik langzaam een tinteling in mijn rechter teel bal ….oh nee….het lijkt of de spanning steeds meer wordt opgevoerd …ik bijt op mijn lippen. De pijn is onverdraaglijk aan het worden.
Dan plots is de pijn weer voor bij . Ik proef bloed in mijn mond . Ik slik het weg en lig doodstil. Ik probeer mijn ademhaling tot rust te brengen. Mijn hartslag gaat te keer als een gek.
Mijn gedachten gaan uit naar boeken over overlevingsstrategieën. Probeer te ontspannen . Ik haal willekeurig mijn linkerhand weg bij de knop vandaan.
Dorst heb ik …mijn droge lippen plakken aan elkaar . Ik probeer te zeggen dorst maar hoor dus niets …. Ik ontspan voor zover mogelijk in de donkere stille ruimte.
Hoelang heb ik zo al gelegen . Ik weet het niet ik droom weg …of waak ik . Ik heb mijn ogen open maar zie niets . Radeloos denk ik, redeneer ik …probeer ik of een uitweg kan bedenken .
Lig ik al een uur of twee uur ? Hoe kan ik dat bedenken …beredeneren, tellen dus maar … heb ik er iets aan als ik het weet hoe lang ik al zo lig. Ik stop met tellen bij 1589. Wat is mijn lot?
Aan wie ben ik overgeleverd en waarom?